نقد سریال مدافعان – The Defenders

بالاخره پس از دو سال انتظار هواداران؛ مورد انتظار ترین سریال بلاک باستری تابستان امسال پخش شد، سریالی که برنامه ریزی برای تولید آن از سال ۲۰۱۵ و با سریال Daredevil آغاز شد. حالا با نقد این سریال همراه ما باشید.

مطمئناً اولین چیزی که قبل از دیدن سریال مخاطبان را جذب می کند خیل عظیم انتظارات است! همه افرادی که در طی این دو سال، سریال های حاصل از همکاری مشترک مارول و نت فلیکس را دنبال کرده اند با توجه به سریال های فوق العاده ای مثل Daredevil و Jessica Jones، انتظار فوق العاده زیادی برای سریال مدافعان (The Defenders) داشتند؛ سریالی که قرار بود ۴ پارتیزان معرفی شده در سریال های قبلی یعنی جسیکا جونز (Jessica Jones)، دردویل (Daredevil)، لوک کیج (Luke Cage)، مشت آهنین (Iron fist) در برابر یک دشمن مشترک به شکل متحد مقابله کنند؛ به همین دلیل انتظار میرفت تا این سریال رکورد ها را شکسته و توصیفی که مخاطبان از سریال های بلاک باستری داشتند را جا به جا کند اما بدون اغراق می گویم این سریال هیچ چیزی را جا به جا نمی کند!

نکته: این نقد حاوی اسپویلر می باشد و حوادث داستان را شرح می دهد، اگر این سریال را ندیده اید و قصد دیدن آنرا دارید به جهت لو نرفتن داستان سریال از خواندن این مقاله اجتناب کنید.

یکی از نکاتی که در تمام طول سریال توجه مخاطبین را جلب می کند، نور پردازی و فیلمبرداری است. نور پردازی فوق العاده سریال کاملاً با صحنه ها متناسب است. یکی از زیباترین نکات سریال، اختصاص رنگ های مشخص به ۴ قهرمان داستان است. با کمی دقت میتوان متوجه رنگ هایی شد که در شات های اختصاصی این قهرمانان بولد می شوند که به ترتیب عبارتند از آبی (برای جسیکا جونز)، قرمز (برای دردویل)، زرد (برای لوک کیج) و سبز (برای آیرون فیست). فیلمبرداری نیز درست مانند نور پردازی عالی عمل می کند و نحوه فیلمبرداری واقعاً نوآورانه و فوق العاده است.

نکته مثبت دیگری که مخاطب را به هیجان می آورد موسیقی فوق العاده سریال است که مطمئناً با پخش تیتراژ جذب آن می شوید. “جان پاسانو” که پیش از این با آهنگسازی سریال Daredevil توانایی فوق العاده خود را نشان داده بود، آهنگساز این سریال است و بدون شک کار خودش را فوق العاده انجام داده است.

اما از نکات فرعی و جانبی که بگذریم به داستان سریال و روند آن میرسیم؛ ۴ قسمت اول سریال فوق العاده هستند! شخصیت مرموز الکساندرا با بازی “سیگورنی ویور” که بازیگر پخته و بسیار با تجربه ای می باشد. پیش از این، نقش او به عنوان شخصیت خبیث اصلی تایید شده بود و عملکرد او در یک کلام آن فوق العاده است! نکته دیگری که در ۴ قسمت اول بسیار خوب به آن پرداخته شده، تقابل قهرمانان و واکنش هایشان در برخورد با یکدیگر است. در حقیقت ۴ قسمت اول مقدمه ای برای اتحاد قهرمانان است نکته ای که میتوان آن را یکی از بارز ترین مشکلات سریال نامید!

همانطور که می دانید ۸ قسمتی بودن سریال مدافعان (The Defenders) مدت ها پیش تایید شده بود و همه امیدوار بودند ۸ قسمتی بودن سریال به سر راست شدن داستان و تمرکز روی شخصیت های اصلی کمک کند اما باید بگویم ۸ قسمتی شدن، نه تنها برای مدافعان نکته مثبتی نبود بلکه یکی از بارز ترین ضعف های سریال به شمار می رود. در حقیقت به نظر میرسد کارگردان فراموش کرده است که سریال ۸ قسمتی دارد و اختصاص دادن ۴ قسمت برای مقدمه چینی اصلاً کار درست و به جایی نیست! با این حال ۴ قسمت اول در استاندارد های بالایی عمل کردند با اینکه کمی بیش از حد به مقدمه پرداختند اما نت فلیکس میتوانست با اضافه کردن ۴ قسمت دیگر به همین شیوه، سریال بسیار خوبی را تحویل مخاطب دهد اما پس از قسمت ۴ بود که یک سری نوآوری های به ظاهر فوق العاده تمام داستان را به بی راهه کشیدند و باعث ایجاد حفره های زیادی در داستان شدند.

یکی از بارز ترین نکات منفی که بعد از ۴ قسمت اول خود را نشان داد تقابل شخصیت های اصلی و شخصیت های کمکی بود. شخصیت های کمکی مثل کارن پیج، میستی نایت، تریش، کالین وینگ و از همه مهم تر کلر تمپل در سریال های قبلی نقش فوق العاده ای را بازی کردند و هواداران منتظر بودند تقابل آن ها را در این سریال ببینند، انتظاری که به یک ناامیدی بزرگ تبدیل شد! در واقع شخصیت های کمکی از قسمت ۴ به بعد به جز تعداد معدودی به حاشیه رانده می شوند، تقابل برخی از آنها مانند تریش و کارن پیج که بسیاری از هواداران منتظرش بودند، به چند کلمه محدود می شود؛ این موضوع در مورد شخصیت های کمکی دیگر نیز صادق است و نقش آنها تقریباً در سریال بی تاثیر است. از سوی دیگر نبود شخصیت های کمکی کافی به اشتباه ترین نحو ممکن جبران می شود، یعنی به حاشیه کشیده شدن تعدادی از شخصیت های اصلی در بعضی از قسمت ها؛ موضوعی که باعث می شود شخصیت هایی مانند لوک کیج و آیرون فیست از رسیدن به پتانسیل واقعی خود باز بمانند. شخصیت آیرون فیست با بازی “فین جونز” با اینکه پیشرفت نسبتاً خوبی نسبت به سریال ناامید کننده مشت آهنین (Iron fist) داشته اما هنوز هم با دنی رند محبوب هواداران کمیک، کیلومتر ها فاصله دارد.

یکی دیگر از مشکلات اصلی سریال در مورد خبیث داستان است؛ گروه هَند (The Hand) که نامش در کمیک ها برای هر قهرمانی خوفناک است و این گروه به قدری ضعیف عمل می کند که به بزرگ ترین ایراد سریال تبدیل می شود. هواداران امیدوار بودند که این مشکل با حضور سیگورنی ویور حل شود اما متاسفانه هَند در سریال یک کلاف سر در گم است و هر چه قدر که داستان جلوتر میرود انگیزه، اهداف و حتی تمام تاریخچه هَند مبهم تر می شود و در پایان فیلم کاملاً زیر سوال میرود.

ما در سریال می بینیم که هَند به دنبال استخوان های شائو لائو است تا به زندگی جاودان دست یابد؛ استخوان هایی که در پشت دروازه ای مخفی قرار دارند و دری که تنها به وسیله آیرون فیست قابل باز شدن است. این مساله اگر یک هدف کوچک بود مشکلی نداشت اما می بینیم که این مساله بزرگ ترین هدف هَند در سریال است! در سریال مدافعان، استیک، حمله‌ی هَند به نیویورک را با حوادثی مانند انفجار چرنوبیل مقایسه می کند و می گوید همه این حوادث نیز کار هَند بوده، موضوعی که باعث مهم جلوه کردن ماموریت هَند و کنجکاوی مخاطب به کشف حقیقت آن می شود اما این کنجکاوی در نهایت به جوابی ناخوشایند ختم می شود! در حقیقت به نظر میرسد سریال قصد دارد بیان کند تمام شهر نیویورک روی جسد یک اژدها بنا شده و با از بین رفتن این اژدها، شهر فرو خواهد ریخت، موردی که خودش عامل ایجاد حفره های داستانی زیادی است؛ به عنوان مثال زمانی که استخوان ها از عمق ۱۰ کیلومتری خارج شدند و شهر در حال فرو ریختن است، آواره های شهر اول روی چه کسی فرو خواهد ریخت؟! مسلماً خود اعضای هَند که در حال استخراج استخوان هستند!!

بدون شک، آزار دهنده ترین نکته سریال، در مورد ویلن داستان یعنی الکترا می باشد. شخصیتی که به دست الکساندرا زنده شده تا یک قاتل باشد و به هَند خدمت کند؛ در ابتدای سریال این مساله مشکلی ندارد چرا که حافظه الکترا پاک شده، سپس با پیشرفت داستان می بینیم که الکترا کم کم حافظه اش را به دست می آورد و مخاطب انتظار دارد تا با برگشتن خاطراتش به سمت مت مورداک، کسی که عاشقش است، بازگردد اما برخلاف انتظارات وقتی الکترا، مت مورداک را به خاطر می آورد، آیرون فیست را اسیر می کند، استیک را می کشد و تحویل الکساندرا  می دهد. حتی تا اینجای مساله را میتوان با شوکه بودن الکترا توجیه کرد اما پس از این مسائل، نوآوری رخ می دهد که نه تنها جالب نیست بلکه زننده است؛ الکترا، الکساندرا را می کشد و تبدیل به شخصیت خبیث اصلی داستان می شود! مساله ای که به هیچ صورت قابل توجیه نیست.

بدترین حفره های فیلم بر پایه همین قضیه بنا می شوند؛ زمانی که قهرمانان برای نجات شهر و آیرون فیست می آیند، بعد از پیروزی، دردویل در عمق ۱۰ کیلومتری زمین باقی می ماند تا الکترا را به سوی جنبه مثبتش سوق دهد، در حالی که بقیه گروه تمام ساختمان را بمب گذاری کرده اند تا فرو بریزد. سپس در صحنه ای عاشقانه ساختمان رو سر دردویل و الکترا که در عمق ۱۰ کیلومتری هستند فرو می ریزد و به فرض بقیه مت مورداک می میرد و مرگ او به خاطر عشقش به طور نامعلومی الهام بخش می شود! البته باید گفت همه مخاطبان میدانستند که دردویل نمرده، چرا که فصل سوم سریال اختصاصی او پیش از این تایید شده بود. با کمی دقت در این صحنه ها می توان دریافت که کارگردان تا حدی در نظر داشته تا سریال شبیه به فیلم انتقام جویان (The Avengers) باشد که با اینکار به ذات و جوهره سریال بی توجه شده بود؛ کارگردان قصد داشته دردویل را که به خاطر عشقش، جان خودش را فدا کرد با آیرون من در فیلم انتقام جویان که جان خودش را برای نجات شهر نیویورک فدا کرد هم سطح قرار دهد! تلاشی که مطمئناً ثمره ای نداشت. در نهایت هم در صحنه ای به ظاهر عجیب (!) دردویل را می بینیم که هنوز زنده است و از زیر ۱۰ کیلومتر خرابه ساختمانی جان سالم به در برده است!

در حقیقت داستان سریال در ۴ قسمت پایانی به نحو بسیار بدی آشفته و شلخته ادامه می یابد و در کمترین حالت ممکن انتظارات مخاطبین را بی جواب می گذارد. با این حال، سریال همچنان در بخش اکشن فوق العاده عمل می کند و صحنه های اکشنی می بینیم که بی نظیر هستند؛ در واقع به نظر بسیاری از مخاطبین، همین صحنه های اکشن باعث می شوند تا سریال مدافعان در حد سریال مشت آهنین ناامید کننده نباشد. داستان و پایان سریال هم اجازه نمی دهند تا سریال در حد شاهکاری همچون سریال دردویل باشد بلکه سریال در رنج متوسطی قرار می گیرد که برای بسیاری از هوادارانی که دو سال طولانی منتظر این سریال بودند به منزله شکستی بزرگ است.