انتشار نسخه دیجیتال و بلوری فیلم واندرومن (Wonder Woman) بهانه خوبی‌ست تا به بررسی این فیلم بپردازیم. فیلمی که در میان همتایان خود رکوردها را جابجا کرد و تبدیل به یکی از آثار بسیار موفق در ژانر ابرقهرمانی شد و از همه مهم تر به دنیای سینمایی دی سی (DCEU) جان تازه ای بخشید.
هشدار: این نقد حاوی اسپویل می باشد.
همانطور که می دانید واندرومن در فیلم “بتمن علیه سوپرمن: طلوع عدالت” خیلی عجولانه وارد دنیای سینما و یونیورس سینمایی دی سی شد و با توجه به نقش و جایگاه مهم این شخصیت در دنیای دی سی، می بایست بیشتر و بهتر به او پرداخته می شد. به همین جهت، فیلم واندرومن به ریشه ها و پیشینه‌ی این شخصیت پرداخت و سعی کرد که جایگاه او را در DCEU محکم و استوار سازد. در ابتدای فیلم نیز می بینیم که بروس وین بسته ای را برای دایانا فرستاده که جریان آن برمیگردد به فیلم قبلی (یعنی BvS) و از این طریق، میان این فیلم و دیگر فیلم های DCEU پیوستگی ایجاد می شود که کار معقولانه ای است.
اصل داستان با فلش بکی به گذشته‌ی پرنسس دایانا آغاز می شود. فیلم از دقایق ابتدایی سعی دارد که با لوکیشن های چشم نوازِ جزیره تمیسکیرا و موسیقی متن زیبا و حماسی و نیز همراه با آداب و رفتار و حرکات منحصر به فرد زنان قبیلۀ آمازون، بیننده را مجذوب کند. یکی از سکانس های جذاب و چشمگیر فیلم، سکانس جنگ آمازون ها با آلمانی هاست که واقعاً کم نظیر است. تقابل تفنگ و باروت با شمشیر و نیزه و تیر و کمان در کمتر فیلمی دیده می شود و “پتی جنکینز” در خلق این صحنه ها بسیار خوب عمل کرده است.
نکته بسیار مهمی که حتماً باید به آن اشاره کرد نقش بسیار پررنگ و حیاتی شخصیت های مکمل در این فیلم است. برای مثال ملکه هیپولیتا و ژنرال آنتیوپ که هر کدام به نحوی در شکل گیری شخصیت دایانا نقش دارند. یکی به او درس زندگی و زنانگی می آموزد و دیگری از او مبارزی بزرگ و ماهر می سازد.
مهم ترین شخصیت فیلم بعد از واندرومن، استیو ترِوِر (Steve Trevor) است که با ورودش، نبض داستان را در دست می گیرد. در واقع، استیو ترِوِر باعث ایجاد پلی میان تمیسکیرا و دنیای انسان های به اصطلاح “فانی” می شود و هم چنین راه ورود دایانا به میدان جنگ می باشد.
فیلم، شخصیت های فرعی متعددی دارد. اتا کندی (منشی استیو ترور) حضور نسبتاً کوتاهی دارد و تا حدودی به فیلم بار طنز اضافه می کند. اما شخصیت هایی مثل سمیر، چارلی و رئیس که یاران استیو ترور هستند تغییر خاصی در روند فیلم ایجاد نمی کنند؛ به عبارتی بود و نبودشان تفاوت زیادی ندارد و حضورشان صرفاً برای دادن رنگ و لعاب بیشتر به فیلم است.
و اما می رسیم به شخصیت اصلی فیلم یعنی دایانا/واندرومن. سیر تکامل دایانا از ابتدا تا انتهای فیلم انکارناپذیر است و می توان گفت که او در این فاصله زمانی پخته تر می شود. ذات حقیقت جو، عدالت طلب و ضد جنگ واندرومن خیلی زود بروز می کند. حقیقت، عدالت، صلح و عشق چیزی هایی هستند که واندرومن همواره به آنها پایبند است. فیلمنامه و کارگردانی این فیلم در نشان دادن ذات حقیقی و شخصیت پردازی درست واندرومن بسیار عالی عمل کرده اند. برای مثال، به محض اینکه استیو از وقوع جنگ و کشتار میلیون ها انسان می گوید، بهت و حیرت و اندوه در چهره دایانا پدیدار می شود و همین صحنه کافی است تا بدانیم که شاهد یک شخصیت پردازی عالی هستیم.
فیلم از بازیگران بسیار خوبی بهره مند است. گل گدوت از آن دسته بازیگرانی است که بیشتر به خاطر چهره و ظاهرشان به عرصه سینما راه پیدا کرده اند. اما بازی او در نقش دایانا/واندرومن در واقع متوسط به بالاست. در بیشتر دقایق خوب و در بعضی بخش ها خیلی خوب و عالی بود که مصداق بارز آن صحنه های احساسی فیلم است. البته در دو سه صحنه جزئی می توانست بهتر عمل کند. نقطه اوج عملکرد خوب گدوت سکانس جنگ پایانی است که می توان گفت سنگ تمام گذاشت. چیزی که واضح است این است که گل گدوت توانست بسیار بهتر از آنچه که از او انتظار می رفت عمل کند و تلاش چشمگیرش برای ایفای هرچه بهتر این نقش را نباید از یاد برد.
بازی کریس پاین در نقش استیو ترِوِر واقعاً عالی و درخشان بود و یکی از بهترین بازی های خود را در این فیلم به نمایش گذاشت و باعث شد که بعد از واندرومن، استیو ترِوِر محبوب ترین شخصیت فیلم باشد. باید گفت که شیمی گدوت و پاین خیلی خوب و ری اکشن های این دو نفر بسیار جذاب بود.
کانی نیلسن در نقش هیپولیتا نیز از صلابت خاصی برخوردار بود و به خوبی یک مادر دلسوز و ملکه ای مقتدر را به نمایش گذاشت و هم چنین دیگر بازیگران که هر کدام کار خود را به نحو احسن انجام دادند و بیشتر از این نیازی به تعریف نیست.
فراموش نکنیم که طراحی لباس نیز بی نظیر بود. لباس آمازون ها و از همه مهمتر لباس مخصوص (Costume) واندرومن با جزئیات و ظرافت تمام طراحی شده و لباس واندرومن در فیلمش به نظر بهترین لباسی است که تا به حال برای این کاراکتر خلق شده است.
نکته جالبی که بخش میانی فیلم را به خود اختصاص داده، ورود دایانا به دنیای انسان ها و واکنش های او در مواجهه با آداب و رفتار و اعمال آنهاست که لحظاتی جالب و دیدنی را به ارمغان می آورد. هم چنین بخش مشخصی از فیلم به لحظات به اصطلاح “fun” و شوخی ها اختصاص داده شده و شوخی ها جایگاه و چارچوب مشخصی دارند و از این چارچوب خارج نمی شوند.
مبارزات فیلم سبک خاص خود را دارد. شیوه آمازون ها و حرکات سریع و برق آسای واندرومن در مبارزات واقعاً تماشایی است و ترکیب آن با موسیقی حماسی، لحظاتی دیدنی را خلق می کند. جلوه های بصری نیز بالا و پایین دارد؛ در بخش هایی خوب یا عالی و در بخش هایی دیگر متوسط یا ضعیف است. اما بجز یک یا دو مورد، در کل شاهد جلوه های بصری نسبتاً خوبی هستیم.
و اما شخصیت های منفی از جمله دکتر پویزن و ژنرال لودندورف که ظاهراً مخوف جلوه می کنند، غافل از این که عروسک خیمه شب بازی آریس هستند و به نوعی حواس پرتی محسوب می شوند. آریس (Ares) به طور زیرکانه ای به تصویر کشیده شده و شاید اگر از قبل اعلام نمیشد که دیوید تولیس نقش آریس را بازی می کند کسی متوجه نمی شد که سر پاتریک (Sir Patrick) خود آریس است. او در میان انسان های عادی و در جبهه خوب ها قرار گرفته و از درون و به طور غیرمستقیم به آنان ضربه می زند و واندرومن نیز به سختی و خیلی دیر به این مسئله پی می بَرد. شاید با آن چیزی که انتظار داشتیم مقداری فاصله داشت و انتظار یک آریس مخوف تر و هولناک تر می رفت، اما هدف و انگیزه او برای دامن زدن به جنگ و نابودی بشر درست و منطقی به نظر می رسد.
نبرد پایانی فیلم هم به سبک خاص فیلم های دی سی ساخته و پرداخته شده؛ ضرب آهنگ و ریتم آن مقداری نامنظم است و بالا و پایین دارد، اما چیزهایی که باید در این سکانس ببینیم را می بینیم. یعنی زمین گیر شدن قهرمان داستان و سپس یافتن انگیزه لازم و خیزش دوباره و در نهایت شکست دادن نیروی شر.
فیلم واندرومن پر بود از احساسات و عواطف انسانی و هم چنین دیالوگ هایی که بیننده را برای چند لحظه یا چند دقیقه به فکر وا میدارد. در حقیقت فیلم سعی دارد که نکاتی را در ارتباط با جنگ، کشتار، نوع دوستی، از خودگذشتگی، راستی و صداقت و غیره گوشزد کند؛ با وجود موضوع “تلاش برای نجات دنیا” در فیلم های ابرقهرمانی، در این ژانر هیچ وقت به این اندازه پررنگ و بولد به این نکات پرداخته نشده بود.
به طور کلی، فیلم واندرومن برخلاف فیلم های قبلی DCEU، دارای روح و عمق است و حرف هایی برای گفتن دارد و هم کمیک فن ها و هم اهل سینما را راضی می کند. لوکیشن های زیبا و چشم نواز، صحنه های اکشن و مبارزات جذاب و نفسگیر و سرگرم کننده، و از همه مهم تر دیالوگ های پخته و پیام های جالب توجه، همه و همه نشانه های یک اثر ماندگار هستند و با این حساب می توان گفت که پتی جنکینز و گل گدوت نیز به جمع کارگردانان و بازیگران محبوب فیلم های ابرقهرمانی پیوسته اند.
Wonder Woman
